Deze zomer had ik tijdens de vakantie een droom die me tot op vandaag bezighoudt. Ik kreeg een beeld over een school kleine walvissen, die aan het zwemmen waren, kleiner dan gebruikelijk. Ikzelf was ook op zee. Waarschijnlijk in een bootje. De zee was niet vlak, maar ook niet stormachtig. Het was zonnig, ontspannen weer. De walvissen deden me denken aan een school dolfijnen, die om de beurt met hun ruggen boven het water uitkomen. Hier waren het kleine walvissen, die met hun staartvinnen boven water kwamen. Het beeld gaf en geeft me een gevoel van ontzag, maar ook van onpeilbaarheid, natuurlijkheid, samen zijn.
Ik voel dat deze droom een belangrijke droom is. Maar ook, dat wanneer ik er woorden aan geef of er een interpretatie op loslaat, de ervaring van de nacht ‘platter’ wordt. Daarom aarzel ik om erover te schrijven. Maar daardoorheen is er iets belangrijks, dat meekomt met de droom. En daar wil ik toch iets over zeggen.
Lees verder “Dromen over walvissen”
Ik droom dat mijn leven heel vredig is en alsmaar vrediger wordt. Dan verschijnt er opeens een dozijn grote, agressieve, gifgroene, geschubde slangen die hun kop oprichten om mij aan te vallen. Ik ben doodsbang, want hun gif doodt direct. Mijn beste vriendin staat achter me. Tot mijn verbazing loopt ze recht op de slangen af. Ze slaat ze van zich af of steekt haar arm zo diep in hun bek, dat ze haar niet kunnen bijten. Ik gil dat ze dit niet moet doen, dat ze haar dood zullen bijten. 
Normaal nam ik hem in mijn armen mee, maar nu moet ik een andere oplossing vinden: hij kan niet meer mee naar huis. Achter de glazen deur zie ik een man die een levensgrote tijger rechtop tegen zich aan heeft staan, die omklemt hem en hij roept: ‘Hee! dit is niet goed!’
