Dromen over overledenen

Van kinds af aan is mijn opa aan vaderszijde mijn grote held. We begrijpen elkaar zonder woorden. Als we samen iets doen, zoals hazelnoten plukken, naar de brug lopen om naar het verkeer dat onder ons door raast te zwaaien of gaan fietsen en bijna vallen, omdat we tegelijkertijd op zijn kilometerteller kijken hoe de teller van 1000 naar 1001 springt, voelt dat speciaal. Als we beiden ouder worden verdwijnt het samen dingen doen, maar het naast elkaar zitten en woordloos van elkaars aanwezigheid genieten blijft.

Een paar dagen voor hij sterft pakt hij mijn hand en vraagt me of ik gelukkig ben. Vanaf dat moment weet ik dat hij niet lang meer heeft. Als hij sterft ben ik verdrietig. Mijn grote held is er niet meer en met hem de onvoorwaardelijke liefde. De kracht van onze woordloze verbinding verandert in spijt dat ik hem nooit hardop heb gezegd hoeveel ik van hem hou.

Dan droom ik dat mijn opa mijn kamer in loopt en naast me komt liggen. Hij houdt me vast en troost me zonder woorden: hij is er weer! Ik zeg hem dat ik van hem hou en spijt heb dat ik hem dat nooit heb gezegd. Ik voel dat hij dat altijd al geweten heeft. De spijt lost op. De onvoorwaardelijke liefde blijft.

De kracht van beelden

 

Dromen bevatten een taal vol symbolen. Een taal die honderd verhalen kan vertellen met één krachtig beeld. Een taal die het rationele overstijgt en rechtstreeks je intuïtie aanspreekt. Daarom laten droombeelden je vaak met grote kracht iets zien dat wezenlijk voor je is.

Te midden van globale verontwaardiging en mijn persoonlijke gevoelens van onmacht, woede en verdriet na de gewelddadige dood van George Floyd, heb ik een droom waarvan ik niets anders heb onthouden dan dit ene, verstilde beeld:

Vier witte figuren zitten, met steeds enige afstand tussen hen in, stil naast elkaar met hun gezichten naar mij toe gekeerd. Dwars over elke figuur heen loopt een dikke, verticale streep zwarte verf.

‘Schilder een nieuw verhaal’ is wat er in mij op komt. De zwarte verf staat voor mij

College van Matthew Walker, deel 2

Vandaag het tweede en laatste deel van onze blogserie over het werk van Matthew Walker, professor in de neurowetenschappen en in de psychologie aan de Universiteit van Californië, Berkeley en auteur van de internationale bestseller “Slaap”. Een absolute aanrader als je wilt weten wat de nieuwste inzichten zijn in het wetenschappelijke onderzoek naar de werking van de hersenen tijdens slaap en dromen.

In deel 1 van deze serie volgden we gezamenlijk een ietwat ontregelend, doch lichtvoetig ‘kennismakingscollege’, dat begon met de stelling dat we iedere nacht opnieuw volstrekt psychotisch worden. Vandaag een meer inhoudelijk ‘college’ waarin Matthew Walker ons uitlegt wat er in je hersenen gebeurt als je droomt [1].

Droomreizen

Een vorm van dromen waarbij je niet slapend, maar juist wakker en bewust de droomstaat in gaat heet droomreizen. Het wordt ook wel trancereizen of sjamanistisch dromen genoemd, maar droomreizen vind ik persoonlijk een eenvoudige en passende term. 

Droomreizen lijkt op lucide dromen, omdat je je in beide gevallen volledig bewust bent van je ervaring, maar de twee vormen zijn verschillend. Bij lucide dromen val je eerst in slaap om vervolgens vanuit je bewustzijn je dromen te gaan sturen, terwijl je bij droomreizen juist wakker de droomstaat in gaat. Op de klank van een monotone drum, die lijkt op het kloppen van je hart, wordt je lichaam in een staat van totale ontspanning gebracht en je geest in een diepere staat van bewustzijn.

De oorsprong van droomreizen

Bij traditionele natuurvolken worden droomreizen van oudsher door de sjamaan, de wijze of de medicijnman van de stam gebruikt om op zoek te gaan naar een medicijn voor een zieke, richting voor de toekomst of wijze raad van voorouders. Jij zelf kunt het inzetten om dromen waar je benieuwd naar bent verder te dromen of een eigen vraag te onderzoeken.

In deze tijd waarin de coronacrisis om ons heen grijpt

Corona gerelateerde dromen

De Coronacrisis confronteert ons wereldwijd met omstandigheden die we tot voor kort niet eens voor mogelijk hadden gehouden. Onze dagelijkse realiteit is niet meer te vergelijken met een aantal weken geleden. Wat voor ons ligt is vooralsnog ongewis. Het is niet meer dan menselijk, dat dit voor een hoop spanning en onrust zorgt. Ieder mens gaat hier op zijn eigen manier mee om. De een gaat zoveel mogelijk door alsof er niets aan de hand is en de ander doet er van het begin af aan alles aan om ieder risico in de kiem te smoren.

Wat ook jouw eigen reactiepatroon in deze is, voor ons allemaal geldt dat we stap voor stap ontdekken hoe we ons het beste tot deze crisis kunnen verhouden. Dromen kunnen ons hierbij helpen, want hoe groot de krachten die op ons inwerken nu ook zijn, we hebben en houden als mens altijd toegang tot onze eigen beleving en ons eigen innerlijke materiaal.