Dromen over walvissen

Deze zomer had ik tijdens de vakantie een droom die me tot op vandaag bezighoudt. Ik kreeg een beeld over een school kleine walvissen, die aan het zwemmen waren, kleiner dan gebruikelijk. Ikzelf was ook op zee. Waarschijnlijk in een bootje. De zee was niet vlak, maar ook niet stormachtig. Het was zonnig, ontspannen weer. De walvissen deden me denken aan een school dolfijnen, die om de beurt met hun ruggen boven het water uitkomen. Hier waren het kleine walvissen, die met hun staartvinnen boven water kwamen. Het beeld gaf en geeft me een gevoel van ontzag, maar ook van onpeilbaarheid, natuurlijkheid, samen zijn.

Ik voel dat deze droom een belangrijke droom is. Maar ook, dat wanneer ik er woorden aan geef of er een interpretatie op loslaat, de ervaring van de nacht ‘platter’ wordt. Daarom aarzel ik om erover te schrijven. Maar daardoorheen is er iets belangrijks, dat meekomt met de droom. En daar wil ik toch iets over zeggen.

De dromenopleiding

Een dromenopleiding in gaan is net zoiets als het betreden van een groot festival. Je weet niet wat er gaat gebeuren, maar je voelt dat het magisch zal zijn. Mijn mede-dromers bevestigen mijn voorpret. Ze hebben er allemaal zo’n zin in. Maar waarin nu precies? Dat is het wonderlijke niet-weten.

Nooit uitgeleerd

Begin september ben ik gestart met de ITIP dromenopleiding. Ja, ik weet al veel van dromen, heb er heel wat boeken over verslonden en kan je er van alles over vertellen. Maar

Bestemming (niet) bereikt!

Heel actueel in deze vakantieperiode zijn dromen over op reis gaan. In het dagelijks leven ga je waarschijnlijk best soepel onderweg, ondanks mogelijk enige inpakfrustratie of stress om bijvoorbeeld een veerboot te halen. Maar in dromen over op reis gaan zijn er bijna altijd complicerende factoren die het een stuk lastiger maken.

Dromen over overledenen

Van kinds af aan is mijn opa aan vaderszijde mijn grote held. We begrijpen elkaar zonder woorden. Als we samen iets doen, zoals hazelnoten plukken, naar de brug lopen om naar het verkeer dat onder ons door raast te zwaaien of gaan fietsen en bijna vallen, omdat we tegelijkertijd op zijn kilometerteller kijken hoe de teller van 1000 naar 1001 springt, voelt dat speciaal. Als we beiden ouder worden verdwijnt het samen dingen doen, maar het naast elkaar zitten en woordloos van elkaars aanwezigheid genieten blijft.

Een paar dagen voor hij sterft pakt hij mijn hand en vraagt me of ik gelukkig ben. Vanaf dat moment weet ik dat hij niet lang meer heeft. Als hij sterft ben ik verdrietig. Mijn grote held is er niet meer en met hem de onvoorwaardelijke liefde. De kracht van onze woordloze verbinding verandert in spijt dat ik hem nooit hardop heb gezegd hoeveel ik van hem hou.

Dan droom ik dat mijn opa mijn kamer in loopt en naast me komt liggen. Hij houdt me vast en troost me zonder woorden: hij is er weer! Ik zeg hem dat ik van hem hou en spijt heb dat ik hem dat nooit heb gezegd. Ik voel dat hij dat altijd al geweten heeft. De spijt lost op. De onvoorwaardelijke liefde blijft.

De kracht van beelden

 

Dromen bevatten een taal vol symbolen. Een taal die honderd verhalen kan vertellen met één krachtig beeld. Een taal die het rationele overstijgt en rechtstreeks je intuïtie aanspreekt. Daarom laten droombeelden je vaak met grote kracht iets zien dat wezenlijk voor je is.

Te midden van globale verontwaardiging en mijn persoonlijke gevoelens van onmacht, woede en verdriet na de gewelddadige dood van George Floyd, heb ik een droom waarvan ik niets anders heb onthouden dan dit ene, verstilde beeld:

Vier witte figuren zitten, met steeds enige afstand tussen hen in, stil naast elkaar met hun gezichten naar mij toe gekeerd. Dwars over elke figuur heen loopt een dikke, verticale streep zwarte verf.

‘Schilder een nieuw verhaal’ is wat er in mij op komt. De zwarte verf staat voor mij